Nasze ulubione zdjęcia...

Myślę,że dobry temat ze względu na swoją różnorodnośc.Każdemu z nas niektóre ujęcia(choć sa to pewnie wszystkie Smile

przypadły szczególnie do gustu i w pamięć...

Ja tradycyjnie nietypowo - wkleję "obrazek" z książki. Podkreślone słowa wywołały we mnie wielkie rozżalenie i złość, ale uważam je za bardzo istotne w całej historii. A to dopiero pierwsza strona noweli...

duch_jerry'ego napisał:

Ja tradycyjnie nietypowo - wkleję "obrazek" z książki. Podkreślone słowa wywołały we mnie wielkie rozżalenie i złość, ale uważam je za bardzo istotne w całej historii. A to dopiero pierwsza strona noweli...

Mozna tylko sobie wyobrazic jakiż to Jack ukazał się Ennisowi we śnie,jakiego zapamiętał go najbardziej.Tego z Brokeback czy tego z ostatniego spotkania.Jeśli przepełniala go radośc to chyba ten Z Brokeback a może nieważne jaki a ważne że w ogóle sie pojawil i stąd ta radośc.

Ważne ,ze się pojawił.Ważne,ze go prawie czuł w tej ogromnej czeluści jaka była tęsknota..za nim,za nimi razem...

Ciesze się kochani moi,że się dołączyliście Smile

Dla mnie przerażającym jest/było to, że Ennis mógł cieszyć się już jedynie ze swoich marzeń sennych (bo, pomijając życie na jawie, nawet prawdziwe marzenia musiały okazywać się tak nierealne, że pewnie szkoda mu było tracić na nie czas - o ile Ennis w ogóle umiał marzyć). W podkreślonych przeze mnie słowach tkwi kwintesencja ennisowego życia (i - prawdopodobnie - wielu innych ludzi) - pewnych pragnień nie zrealizujemy nigdy i możemy liczyć jedynie na to, że noc, przez swój kaprys, pozwoli nam zobaczyć się szczęśliwymi we śnie. Biada, gdy dotyczy to fundamentalnych w życiu spraw.

Myślę sobie, że chłopski racjonalizm i „twarde stąpanie po ziemi” Ennisa chwiały się coraz mocniej wraz z upływem lat, szczególnie tych spędzonych w przyczepie kempingowej po śmierci Jacka. Oczywiście nie aż do tego stopnia, by marzenia/wspomnienia zawładnęły twardą rzeczywistością najemnego robotnika rolnego, ale… .
/pierwszym ukazanym symptomem tej przemiany może być, jak sadzę, „szalona” (i jakże odważna jak na Ennisa) decyzja o uczestnictwie w ślubie córki, kosztem absencji w pracy/.

Nie wiem, czy Ennis potrafił marzyć. On tylko niekiedy śnił o Jacku, i wtedy był szczęśliwy. Ale to nie wszystko – odczuwał radość także po przebudzeniu, na wspomnienie snu. A jeśli oszczędnie „gospodarował” tym wspomnieniem, to starczało na dłużej – mógł (…) czerpać z niego (szczęście) przez cały dzień, przywrócić tamten dawny czas (…).

Niewielu rzeczy można zazdrościć Ennisowi del Maar, wiódł bowiem od dzieciństwa smutne i trudne życie (choć kilku z jego przeżyć chciałbym jeszcze doświadczyć). Przy całym tragizmie jego losu po śmierci Jacka, uderza mnie ta ennisowa zdolność (dar?) czerpania siły/radości ze wspomnień i snów o Twiście.
/na każdym kroku spotyka się przecież zgorzkniałych ludzi, których nie cieszy już nic, nawet wspomnienie minionych, dobrych chwil…/

Może było więc tak, że Ennis miał w swojej przyczepie towarzystwo; zamieszkało z nim wspomnienie o Jacku Twiście – we dnie materializujące się w postaci relikwii – koszuli, a nocami nawiedzające go w dobrych, szczęśliwych snach. Wspomnienie, które daje siłę na przetrwanie kolejnego, ciężkiego dnia, i któremu szepce się przysięgi…
Może było więc tak, że Ennis wreszcie zrobił Jackowi miejsce obok siebie, w swoim życiu.

Ale to dalej nie jest historia z happy endem…

Piękne przemyślenia Piotrku Smile

Ja dodam jeszcze coś od siebie.
Może było też tak, że Ennis mógł cieszyć się z marzeń czy snów o Jacku i czerpać z nich siły na kolejne dni dopiero po dłuższym czasie, nie wiem, może po kilku czy kilkunastu latach od śmierci Jacka.

Bo z pewnością bardzo cierpiał po stracie Jacka, myślę, że nawet wtedy, kiedy o nim śnił, to tamte sny nie były radosne i szczęśliwe - mimo, że dotyczyły ich najszczęśliwszych dni w życiu.

Myślę, że wtedy jeszcze zbyt mocno tęsknił, cierpiał i czuł tą wszechogarniającą bezradność i nieodwracalność wydarzeń. Nie wiemy ile czasu trwała ta żałoba, ale Ennis musiał ją przeżyć, jakoś, na swój sposób (nie wiemy jak) i chyba dopiero wtedy w jego sercu i myślach pojawiło się miejsce dla tych radośniejszych uczuć, dla tych małych chwil szczęścia, na które mógł już pozwolić sobie tylko w snach, marzeniach czy wspomnieniach.

Pocieszające może być to, o czym pisze Piotrek, że Ennis jednak znalazł miejsce dla Jacka w swoim życiu i potrafił odnaleźć w całej tej tragedii coś dla siebie, coś, co dawało mu choć odrobinę (może i namiastkę) szczęścia, ale przede wszystkim siły na każdy dzień.

Oglądając te ujęcia nad jeziorem płyną mi łzy..potokiem...

Mi też...

Kasia napisał:

Mi też...

I te emocje może opadły ale za każdym razem przeżywa się to głęboko.

Jack z wyciągniętymi ramionami... w tamtej chwili przyjacielski gest, później senne marzenia...

Jest mnóstwo pięknych zdjęć, to jedno z moich ulubionych.

<3 Tylko tyle... Dzięki za nie, takie właśnie lubię

Ten film jest tak pięknie nakręcony, malowniczy. Każde ujęcie, to piękne zdjęcie. Do smakowania. Do tego piękna muzyka. Ech... !

duch_jerry'ego napisał:

Dla mnie przerażającym jest/było to, że Ennis mógł cieszyć się już jedynie ze swoich marzeń sennych (bo, pomijając życie na jawie, nawet prawdziwe marzenia musiały okazywać się tak nierealne, że pewnie szkoda mu było tracić na nie czas - o ile Ennis w ogóle umiał marzyć). W podkreślonych przeze mnie słowach tkwi kwintesencja ennisowego życia (i - prawdopodobnie - wielu innych ludzi) - pewnych pragnień nie zrealizujemy nigdy i możemy liczyć jedynie na to, że noc, przez swój kaprys, pozwoli nam zobaczyć się szczęśliwymi we śnie. Biada, gdy dotyczy to fundamentalnych w życiu spraw.