Nasze ulubione zdjęcia...

piotrek napisał:

Myślę sobie, że chłopski racjonalizm i „twarde stąpanie po ziemi” Ennisa chwiały się coraz mocniej wraz z upływem lat, szczególnie tych spędzonych w przyczepie kempingowej po śmierci Jacka. Oczywiście nie aż do tego stopnia, by marzenia/wspomnienia zawładnęły twardą rzeczywistością najemnego robotnika rolnego, ale… .
/pierwszym ukazanym symptomem tej przemiany może być, jak sadzę, „szalona” (i jakże odważna jak na Ennisa) decyzja o uczestnictwie w ślubie córki, kosztem absencji w pracy/.

Nie wiem, czy Ennis potrafił marzyć. On tylko niekiedy śnił o Jacku, i wtedy był szczęśliwy. Ale to nie wszystko – odczuwał radość także po przebudzeniu, na wspomnienie snu. A jeśli oszczędnie „gospodarował” tym wspomnieniem, to starczało na dłużej – mógł (…) czerpać z niego (szczęście) przez cały dzień, przywrócić tamten dawny czas (…).

Niewielu rzeczy można zazdrościć Ennisowi del Maar, wiódł bowiem od dzieciństwa smutne i trudne życie (choć kilku z jego przeżyć chciałbym jeszcze doświadczyć). Przy całym tragizmie jego losu po śmierci Jacka, uderza mnie ta ennisowa zdolność (dar?) czerpania siły/radości ze wspomnień i snów o Twiście.
/na każdym kroku spotyka się przecież zgorzkniałych ludzi, których nie cieszy już nic, nawet wspomnienie minionych, dobrych chwil…/

Może było więc tak, że Ennis miał w swojej przyczepie towarzystwo; zamieszkało z nim wspomnienie o Jacku Twiście – we dnie materializujące się w postaci relikwii – koszuli, a nocami nawiedzające go w dobrych, szczęśliwych snach. Wspomnienie, które daje siłę na przetrwanie kolejnego, ciężkiego dnia, i któremu szepce się przysięgi…
Może było więc tak, że Ennis wreszcie zrobił Jackowi miejsce obok siebie, w swoim życiu.

Ale to dalej nie jest historia z happy endem…

Te dwa posty.. Po prostu niezwykłe (i tylko łezka wiruje w oku...)

Ten post piotrka jest bardzo mądry i głęboki.

Cytat:

Przy całym tragizmie jego losu po śmierci Jacka, uderza mnie ta ennisowa zdolność (dar?) czerpania siły/radości ze wspomnień i snów o Twiście.

- a nie prościej, łatwiej, milej byłoby czerpać radość ze wspólnego życia z Jackiem? :wink:

Cytat:

Ennis miał w swojej przyczepie towarzystwo; zamieszkało z nim wspomnienie o Jacku Twiście – we dnie materializujące się w postaci relikwii – koszuli, a nocami nawiedzające go w dobrych, szczęśliwych snach. Wspomnienie, które daje siłę na przetrwanie kolejnego, ciężkiego dnia, i któremu szepce się przysięgi…
Może było więc tak, że Ennis wreszcie zrobił Jackowi miejsce obok siebie, w swoim życiu.

- chciałoby się powiedzieć - lepiej późno niż wcale, ale w tym przypadku to nie działa. Tragiczne jest to, że Ennis nie zdobył się na odwagę, gdy mógł coś zmienić, miał wpływ na to. A to miejsce Jacka przy nim, było takie wirtualne. :roll:

wirtualne ? Masz na myśli już te relikwie ?

To prawda, ale nie zapominaj, że płacił za to w samotności już do końca życia