Historia histori.

Gość

Przeczytalem kiedys jak autorka wpadla na pomysl noweli, siedzac w barze gdzies w w Montanie czy Utah zobaczyla ze jeden z pasterzy dosc "intensywnie" przypatruje sie innym cowboyom-taki maly epizod i tyle zamieszania na jego podstawie.A dorobic reszte do tego - zycie kilku osob i 20 lat to tez niezla sztuka.

Wysłany: Śro 22:49, 15 Mar 2006

Owszem, a jeszcze to opowiadanie przerobić na doskonały scenariusz-w pełni zasłużony Oscar.

Wysłany: Sob 0:56, 18 Mar 2006

Faktycznie trzeba mieć jednak pewnego rodzaju talent, aby stworzyć coś takiego na podstawie obserwacji otoczenia Smile

Ja to w ogole mam wrazenie,ze to na faktach autentycznych.A czemu nie? Rolling Eyes

Haalko, to jest bardzo prosty i przydatny mechanizm Smile

nazywa się (może trochę mało fachowo) oswajaniem literatury Smile

ale w pełni się z Tobą zgadzam

Haalka napisał:

Ja to w ogole mam wrazenie,ze to na faktach autentycznych.A czemu nie? Rolling Eyes

ja chwilami poprostu wewnętrznie nie przyjmuję tego jako fikcji, coś mnie wewnętrznie przekonuje, że to prawda. Wink

i tak jest chyba najlepiej prawda?być przekonanym,że to nie fikcja i najważniejsze snuć plany co by było gdyby........

delete napisał:

Haalka napisał:

Ja to w ogole mam wrazenie,ze to na faktach autentycznych.A czemu nie? Rolling Eyes

ja chwilami poprostu wewnętrznie nie przyjmuję tego jako fikcji, coś mnie wewnętrznie przekonuje, że to prawda. Wink

To jakby walka rozsądku z uczuciami. WIEMY,że to fikcja, ale CZUJEMY prawdziwe emocje i... "coś" nie pasuje, czegoś nie rozumiemy.Nie dociera do nas, że fikcja to nieprawda, a przecież nasze odczucia są prawdziwe. Trudno to pogodzić - inaczej nie umiem tego wyjaśnić.

to chyba trochę pomaga... bo mówiąc o czymś, że to nieprawda, możemy o tym szybko zapomnieć... a tutaj sami siebie trochę okłamujemy, że to zdarzyło się naprawdę, by ten stan naszego umysłu trwał i trwał.

Wysłany: Pią 21:59, 13 Mar 2009

Piszę o tym dopiero teraz, ale dopiero wczoraj przeczytałam opowiadanie po raz pierwszy. O wrażeniach napiszę w innym wątku.

Tutaj chciałabym odnieść się do słów A.Proulx zawartych w eseju o ekranizacji, zamieszczonym razem z opowiadaniem. Końcowe zdania brzmią tak:

"Ludzie mogą nie wierzyć , że dwaj młodzi mężczyźni zakochali się w sobie na ośnieżonym szczycie góry, ale przecież nikt nie jest sceptyczny wobec dzbanka do kawy z popękaną emalią, a skoro dzbanek do kawy jest prawdziwy, to cała reszta też."

To chyba najlepiej wyraża dlaczego wierzymy i chcemy wierzyć w to wszystko!
Zresztą cały ten esej dużo mi wyjaśnił, pomógł jeszcze lepiej zrozumieć tamte czasy, tamtych ludzi, ich życie, sytuacje; ale również uświadomił, że ten nasz kochany FILM mógł nigdy nie powstać...

Myślę również, że na autentyczność i tak potężną dawkę emocji, jaka płynie z BBM (filmu) miały wpływ osobiste przeżycia (osobista strata) - śmierć matki A. Proulx i śmierć ojca Anga Lee.

"Moja matka zmarła kilka lat wcześniej, a ja wciąż pamiętałam tę przepastną dziurę w świecie, która się wtedy otworzyła i nie dawała się zasklepić". A.Proulx

Czy nie taką właśnie przepastną dziurę, której się nie da niczym wypełnić, czujemy w sobie po obejrzeniu czy przeczytaniu BBM???

Wysłany: Śro 22:10, 18 Mar 2009

moongirl napisał:

... chciałabym odnieść się do słów A.Proulx zawartych w eseju o ekranizacji, zamieszczonym razem z opowiadaniem. Końcowe zdania brzmią tak:

"Ludzie mogą nie wierzyć , że dwaj młodzi mężczyźni zakochali się w sobie na ośnieżonym szczycie góry, ale przecież nikt nie jest sceptyczny wobec dzbanka do kawy z popękaną emalią, a skoro dzbanek do kawy jest prawdziwy, to cała reszta też."

To chyba najlepiej wyraża dlaczego wierzymy i chcemy wierzyć w to wszystko!

Ja mam NIEODPARTE wrażenie, że historia jest prawdziwa. Aż się sama sobie dziwię. Surprised

Kiedy oglądam jakiś film, dużą wagę przywiązuje do szczegółów, drażnią mnie niedociągnięcia czy niedbałość scenografów czy ludzi od kostiumów. Pierwszy przykład z brzegu: w "Stawce większej.." kobiety maja fryzury z lat 60, typowe dla tego okresu, a przecież akcja dzieje się w latach 40, kiedy kobiety inaczej się czesały. Albo w jednym ujęciu facet ma jeden guzik rozpięty w koszuli, a za chwilę widać już dwa. Dostrzegam takie szczegóły.
W BBM wszysko gra, umeblowanie mieszkania, ciuchy (patrzcie jakie butki z lat70 ma kelnerka, gdy tańczy z Ennisem) itd, ten dzbanek do kawy i wiele innych szczegółów pozwala nam uwierzyć w prawdziwość tej historii.

Wysłany: Śro 22:15, 18 Mar 2009

Super, że jest tu zamieszczone opowiadanie w oryginalne, dopiero dziś przeczytałam ten temat i bardzo się cieszę. Jak będę miała wolny późny wieczór, przeczytam sobie na spokojnie.